Od Przymierza do Upadku: Analiza Paktu Stali między Włochami a Niemcami
Pakt Stali, znany również jako Pakt Przyjaźni i Sojuszu między Niemcami a Włochami, był znaczącym sojuszem wojskowym i politycznym zawartym przed II wojną światową między Włochami a Niemcami. Oficjalnie podpisany 22 maja 1939 roku przez włoskiego ministra spraw zagranicznych Galeazzo Ciano i jego niemieckiego odpowiednika Joachima von Ribbentropa, porozumienie to umocniło oś między faszystowskimi Włochami a nazistowskimi Niemcami, stanowiąc kluczowy moment w przededniu globalnego konfliktu. Początki paktu Początkowo Pakt Stali miał być trójstronnym sojuszem wojskowym z udziałem Japonii i był skierowany przeciwko potencjalnym przeciwnikom. Jednakże różnice w kwestii celów paktu—Japonia preferowała skupienie się na Związku Radzieckim, podczas gdy Włochy i Niemcy były bardziej zainteresowane Imperium Brytyjskim i Francją—spowodowały wycofanie się Japonii z umowy. W rezultacie pakt przyjął formę dwustronnej umowy wyłącznie między Włochami a Niemcami, stając się jednym z podstawowych trakta
.png)
