Okopowa wojna: tło historyczne i front zachodni
Wielka Wojna zaskoczyła żołnierzy obu stron rozmiarem i bezwzględnością. Na początku 1914 roku społeczeństwa (Ententy i państw centralnych) rozpalał entuzjazm – w sierpniu 1914 roku tysiące zmobilizowanych wierzyło, że wojna skończy się jeszcze przed Świętami Bożego Narodzenia. Rzeczywistość okazała się jednak brutalna: po klęsce planu Schlieffena walki nie zakończyły się szybko, lecz przekształciły się w długotrwałą wojnę pozycyjną. Na froncie zachodnim – głównym teatrum działań – okopy ciągnęły się od wybrzeży Kanału La Manche aż po Szwajcarię, łącznie około 40 tysięcy kilometrów rowów. Między tymi okopami – pas „ziemi niczyjej” – zalegały leje po tysiącach pocisków i sterty ruin. Jak podkreśla Dzieje.pl , z powodu charakteru walk front zachodni nazywany był wojną pozycyjną – żołnierze obu stron przesiadywali w okopach miesiącami, a każde wyjście „na ziemię niczyją” groziło śmiertelnym ostrzałem. Pierwsze lata wojny przyniosły ogromne straty – np. bitwa pod Verdun (luty–grudzień 1916...
