Obsesja Hermanna Göringa: Łowiecka Tragedia Puszczy Białowieskiej

 Hermann Göring: Polowanie w Cieniu Zbrodni w Puszczy Białowieskiej

Hermann Göring, nazistowski zbrodniarz, znany był ze swojej pasji do polowania. Jego obsesja na punkcie łowiectwa osiągała ekstremalne formy, zwłaszcza gdy ktoś inny miał szczęście upolować większą zwierzynę. Gdy po inwazji na Związek Sowiecki Puszcza Białowieska znalazła się pod kontrolą niemiecką, Göring polecił utworzenie tam ogromnego Obszaru Łowieckiego Rzeszy. Aby zrealizować te plany, naziści wypędzili tysiące Polaków i spalili dziesiątki wsi.

Międzynarodowa Wystawa Łowiecka 1937

Kilka dni przed otwarciem Międzynarodowej Wystawy Łowieckiej w listopadzie 1937 roku Göring odwiedził sale wystawowe, zachwycając się polską kolekcją. Narzuty z wilczej skóry, futra z rysia oraz poroża jeleni gęsto wisiały obok siebie, tworząc imponującą ekspozycję. Największe zainteresowanie wzbudziła u niego reliefowa mapa wielkości stołu jadalnianego, przedstawiająca Białowieżę, ostatnią puszczę w Europie zamieszkaną przez dzikie żubry.

Göring w Białowieży

Göring znał te tereny od 1934 roku, kiedy to polski ambasador w Berlinie, Józef Lipski, zaprosił go na polowanie. Od tamtej pory regularnie wracał do Białowieży, zachwycony jej pierwotnym krajobrazem i obfitością zwierzyny. Podczas wizyty w 1937 roku, stojąc przed mapą, Göring z ręką wsuniętą do kieszeni spodni i szpicrutą w drugiej dłoni, wyglądał jak generał planujący kolejne strategiczne posunięcie. Zdjęcie tej sceny pojawiło się później w katalogu wystawy, choć wyretuszowano na nim szpicrutę, by nie budzić skojarzeń z wojowniczym gestem.

 Tworzenie Obszaru Łowieckiego Rzeszy

Po podziale Polski przez Niemcy i Związek Sowiecki w 1939 roku, Białowieża początkowo była okupowana przez Rosjan. Sytuacja zmieniła się latem 1941 roku wraz z niemiecką inwazją na Związek Radziecki. Göring postanowił wtedy utworzyć ogromny Obszar Łowiecki Rzeszy, zwiększając tereny leśne z 1600 do 2600 kilometrów kwadratowych, czyli powierzchni większej niż cały teren Berlina.

Do realizacji swoich planów Göring powołał Waltera Freverta na stanowisko nadleśniczego Białowieży. Frevert, znany z bezwzględności i pragmatyzmu, miał „pacyfikować” i „ewakuować” las. Otrzymał do dyspozycji stuosobowy oddział Korpusu Ochrony Lasu, który działał w okupowanej Polsce od 1940 roku, pierwotnie zabezpieczając transport drewna i zwalczając kłusownictwo.

Przemoc i Wysiedlenia

Od lipca 1941 roku oddziały Freverta przeczesywały lasy w poszukiwaniu rozproszonych żołnierzy Armii Czerwonej, a następnie zajmowały się miejscową ludnością, która mogła wycinać drzewa tylko w niewielkich ilościach. Zaczęto likwidować zakłady przemysłowe na skraju lasu, takie jak wypalarnie węgla drzewnego i tartaki.

Pod koniec lipca 1941 roku oddziały Freverta, wspomagane przez Batalion Policyjny, rozpoczęły oczyszczanie obszaru Białowieży z ludzi. Wczesnym rankiem otaczano wioski, dając mieszkańcom pół godziny na spakowanie najpotrzebniejszych rzeczy, po czym palono domy. W ciągu tygodnia wysiedlono niemal siedem tysięcy osób, a trzydzieści cztery wioski spłonęły doszczętnie.

Represje wobec Żydów

Jeszcze bardziej brutalnie postępowano z ludnością żydowską. Na początku sierpnia 1941 roku kobiety i dzieci przewieziono do getta w Kobryniu, oddalonego o 90 kilometrów, a 584 mężczyzn i chłopców rozstrzelano na miejscu. Ci, którym udało się uciec do lasu, byli ścigani przez Korpus Ochrony Lasu, policję i specjalne oddziały Luftwaffe.

Frevert opuścił Białowieżę jesienią 1941 roku, aby towarzyszyć Göringowi w Romint, gdzie zbliżał się okres rykowiska jeleni. Jednak w ciągu następnych dwóch lat kilkakrotnie wracał do Białowieży na polecenie Göringa, aby kontynuować „zwalczanie band”. W marcu 1942 roku pisał do swoich myśliwskich kompanów, że „partyzanci i inni bandyci wciąż są licznie obecni”. Tworzenie Obszaru Łowieckiego Rzeszy w Białowieży było brutalnym przedsięwzięciem, które przyniosło niewyobrażalne cierpienia tysiącom ludzi. Pasja Hermanna Göringa do polowania przyczyniła się do zniszczenia wielu wiosek, wypędzenia ich mieszkańców i masakr ludności żydowskiej. To mroczny rozdział w historii Puszczy Białowieskiej, który przypomina o okrucieństwie nazistowskiej okupacji i destrukcyjnej sile obsesji.